هفته گذشته نامه تهدیدآمیزی از سوی محمدجواد حقشناس رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران به پیروز حناچی شهردار تهران در رسانهها منتشر شد که حاکی از ایجاد شکافی عمیق بین شورای شهر و شهرداری تهران بود.
تأکید بر شکاف عمیق در ابتدای این گزارش نه سخنی اغراقآمیز و نه ادعایی نسنجیده است، بلکه حقیقتی است که میتوان با توجه به سینه سپر کردن حقشناس در دفاع از حناچی در روزهای آغازین فعالیت او به عنوان شهردار تهران به خوبی مشاهده کرد.
در هفته اولی که پیروز حناچی به عنوان شهردار تهران انتخاب شد، حقشناس در نطق پیش از دستور خود در شورای شهر، ماجرای استعفای نجفی و بازنشستگی افشانی را کار دستهای پشت پرده خواند و گفت: از کجا معلوم کسانی که نجفی و افشانی را بر زمین زدند، حناچی را هم از میدان به در نکنند.
این نطق که با لحن مطالبهگرانه حقشناس قرائت شد، در آن مقطع زمانی این تصور را ایجاد کرد که شورا و شهرداری تهران تمام قد پشت یکدیگر هستند و دست در دست هم دادهاند تا شهر تهران را آباد کنند، اما اکنون با گذشت چند ماه از شهردار بودن حناچی، همان کسی که برای دفاع از حناچی سینه سپر میکرد و از تلاش دیگران برای زمین زدن او رگ گردن میترکاند، خودش آستین بالا زده و با صراحت اعلام میکند که شورا میتواند، در اولین بزنگاه حمایت خود را از حناچی سلب و در نتیجه شرایط سقوط وی را فراهم کند.
اگرچه حقشناس بعدها گفت که این نامه را به قصد انتشار ننوشته بود، اما این ادعا نافی وجود اختلاف بین شورا و شهرداری نبوده و با گردش موضعی که حقشناس داشته مؤید وجود شکافی عمیق بین آنهاست.
اکنون که از میان جریان اصلاحطلب که خود را سمبل دفاع از آزادی میداند، شورایی یکدست اصلاحطلب بر روی کار آمده، رئیس کمیسیون فرهنگی آن پس از انتخاب شهردار در نامهای سراسر خط و نشاندار، پا بر روی اختیارات شهردار گذاشته و به خاطر عدم دستیابی به سهمی چشمگیر در انتصابات شهرداری، تهدید کرده است که اگر شهردار بخواهد بر این سیاق عمل کند، در هر مرحله و هر شرایطی که باشد اینجانب به عنوان منتخب مردم در شورای شهر در تجدیدنظر نسبت به رأی اعتماد خود کوچکترین تعللی نخواهم کرد.
این جریان که با رویکرد آبادی شهر تهران و نجات آن از آلودگی و ترافیک بر روی کار آمد، اکنون خواستههای حزبی خود را مقدم بر تصمیات کارشناسی در شهرداری تهران مطرح کرده و به گونهای سخن بر زبان جاری میسازد که گویا شورای شهر بنگاه معاملات و بده بستانهای سیاسی برای سفت کردن جای پای آنها در عرصه قدرت است. البته حناچی هم تاکنون از واکنش خودسرانه به نامه حقشناس خودداری کرده و فقط یکبار در پاسخ به سوال خبرنگاران درخصوص این نامه به صورت سربسته به یک بیت شعر از حافظ اکتفا کرده است.
شهردار تهران دوشنبه هفته گذشته با شعر «حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت/ آری به اتفاق جهان میتوان گرفت» از تقابل در برابر نامه حقشناس فرار کرد و با این بیت شعر تلویحا اعلام کرد که باید از بیان اختلافات پرهیز کرد.
پس از آن هم حناچی هیچگاه نسبت به نامه حقشناس واکنش تقابلی یا منفعلانه نشان نداد.
از آنجایی که به گفته حقشناس این نامه به قصد انتشار نوشته نشده بود، میتوان نتیجه گرفت، نوشته شدن از این دست نامههای تهدیدآمیز که قرار نیست رسانهای شود، امری بسیار ممکن و حتی شاید متداول در مکاتبات اداری بین شورا و شهرداری است که تاکنون در این سطح به بیرون درز نکرده بود.
فارغ از عیان شدن اختلافات میان شورا و شهرداری، نکته دیگری که این نامه نمایان کرد، بیعلاقگی شورای شهر به شفافیت بود. شورایی که همواره میگوید چیزی برای پنهان کردن از مردم نداریم و ما شورای شیشهای هستیم، حالا رئیس کمیسون فرهنگیاش گفته است که این نامه را به قصد انتشار ننوشتم.
در هر صورت این نامه انتشار یافته و علیرغم بیعلاقگی حقشناس به شفاف شدن منشأ اختلافات، بر همگان روشن شده شورایی که دم از شفافسازی میزند و همواره میگوید چیزی برای پنهان کردن ندارد، به قصد عدم انتشار، نامهای را به شهردار مینویسد که در آن موضوع دعوا انتصابات مدیران شهرداری طبق خواسته عضو شوراست.
اکنون که خواسته حقشناس علنی شده، او باید توضیح دهد که برای چه افرادی چه پستهایی را در نظر داشته که حالا به خاطر منصوب نشدنشان، به شهردار نامه تهدیدآمیز مینویسد. باشگاه خبرنگاران